Maria Roosen maakt al sinds het midden van de jaren '80 kleurrijk en ambachtelijk werk: sensuele, vaak glazen sculpturen, zoals volle borsten, penissen, glanzend fruit en voluptueuze kannen. Een gesprek over het ingewikkelde maakproces, en de rol die kunst bij rouwverwerking kan hebben. 

Documentair fotograaf Willem Poelstra zit in het laatste stadium van zijn ziekte. Hij kijkt met ons terug op zijn leven in de kunst, en zijn laatste project dat onlangs is afgerond: For Hannah, Future stories from the past. Startpunt was het geheim dat zijn ouders pas na hun dood openbaarden:  Willems moeder was als Joodse in de oorlog veel familieleden verloren, terwijl zijn vader vrijwillig naar Nazi-Duitsland trok om als ingenieur Duitse treinen te ontwerpen. Toch zijn ze na de oorlog getrouwd. Willem heeft 5 jaar in Kosovo gefotografeerd, op zoek naar soortgelijke stellen die vanuit een vijandelijke positie toch geliefden zijn geworden.   

Het poëtische werk van Vibeke Mascini begint altijd met een eenvoudige vraag: hoe zwaar schat je dat een walvis is, of wat gebeurt er met de energie die vrij komt als iemand wordt gecremeerd? Er volgt een zoektocht die je al snel van een afstandje naar onze dagelijkse systemen laat kijken, en schitterende nieuwe betekenissen oplevert. 

We zijn terug met een gloednieuw seizoen! Live vanuit VondelCS in Amsterdam en via AmsterdamFM, en uiteraard via je vertrouwde podcastleverancier. Wil je ons ook zien zitten, kijk dan op mistermotley.nl of naar de registratie op Youtube. 

We trappen af met Barbara Visser: ze was artistiek directeur van het IDFA, voorzitter van de Akademie van Kunsten en bovenal een gelauwerd kunstenaar. We praten over wat identiteit is: wie bepaalt het, en hoe word je door anderen vorm gegeven. 

 

In deze laatste aflevering van Kunst is Lang van dit seizoen zijn we te gast bij Castrum Peregrini, en spreken Wendelien van Oldenborgh over haar installatie Cinema Olanda op de Biënnale van Venetië.

De Zuid-Afrikaanse schilder Ina van Zyl maakt olieverfschilderijen waarin ze alledaagse objecten - schelpen, tenen, geslachtsdelen - isoleert en ze ingetogen weergeeft, vaak in een aardse tinten zoals mosgroen, omber, diepbruin. Veel van haar werk heeft de wonderlijke eigenschap zowel schaamte, afstandelijkheid, als sensualiteit te kunnen uitstralen.

Het is griezelig donker in de houtskooltekeningen, installaties en films van Levi van Veluw. Hij creëert parallelle werelden waarin de architectonische orde door natuurkrachten wordt belaagd. Aan ons de vraag waar de orde ophoudt, en de chaos begint.

Marjan Teeuwen maakt fascinerende architectonische installaties, een extreem spel tussen creatie en verwoesting: ze stript bestaande gebouwen, verzaagt het afvalmateriaal en bouwt daarmee een geheel vernieuwd interieur. Na vijf maanden continue inspanning, worden er foto’s van genomen en gaat het gebouw alsnog tegen de vlakte. 

Het werk van Eylem Aladogan is mystiek en vaak duister. Een gesprek over je eigen weg vinden, symbolen en duistere krachten: zowel abstract en op gevoelsniveau, als heel concreet in de gedaante van Erdogan.

In het leven van Job Koelewijn moet alles voor kunst wijken: om een goed kunstenaar te blijven, plaatste hij zijn huwelijk en kinderen letterlijk op afstand. Met de toewijding van een monnik streeft hij naar het maken van subliem werk, dat het Nirvana-moment kan benaderen dat hij ervoer tijdens de revalidatie na zijn auto-ongeluk.

Kun je van onafheid je werk maken? Volgens Gabriel Lester wel: zijn sculpturen, films en installaties reiken hun hand uit naar de kijker, maar moeten door diezelfde kijker worden afgemaakt. Gabriel licht zijn methodes toe.

We bezoeken de 83-jarige Klaas Gubbels in zijn atelier in Arnhem. Hij schildert al zijn hele kunstenaarsleven kannen, kopjes, glazen en stoelen. Omdat het gewone hem altijd heeft geraakt Hij kijkt in elk werk of hij het alledaagse zó burgerlijk kan maken, dat het 'iets' wordt.

De oer-Rotterdamse kunstenaar Daan den Houter maakt humorvol werk, dat op serieuze manier de waarde van kunst bevraagt: een oververf-schilderij, waarop (goede!) kunstenaars over hun voorganger heen schilderen, of een reeks betonblokken a €125 per stuk, waarvan er één een briefje van €1000 bevat...

Marc Bijl valt grote symbolen aan: een brandende davidster aan de muur, schilderijen van de Mondriaan in activistisch zwart en zilver, en van de letters die Robert Indiana's iconische beeld LOVE schrijven maakt hij PORN. Waarom?

De Vlaamse kunstenaar en theatermaker Benjamin Verdonck heeft een motto: doe wat je doet omdat je er 1. de noodzaak toe voelt, en 2. goesting in hebt. Dat levert een reizend theater op van tafelformaat, sterke performances - zoals shopping = fun, Benjamin die met tientallen dure-merken-tassen vol in de Kalverstraat van Antwerpen het winkelend publiek belemmert - en algehele levenswijsheid in fraai Vlaams verpakt.

Het Arnhemse modeduo Maison de Faux is nog geen vijf jaar afgestudeerd, maar verovert al de catwalks van China, New York en Parijs met hun eigenzinnige mode. Met gewaagde en humorvolle ontwerpen nemen ze de modewereld op de hak en geven ze hun belangrijkste boodschap af: wees wat je wilt zijn.

Op bezoek bij de 84-jarige Marinus Boezem, een van de grondleggers van de Nederlandse conceptuele kunst. Over de kracht van een concept, zijn indrukwekkende oeuvre en - hopelijk nog lang niet aan de orde - wat zijn slotact als kunstenaar zou zijn.

Patricia Kaersenhout is kunstenares en cultureel activist. Ze onderzoekt wie de macht heeft om zijn eigen geschiedenis te schrijven, en hoe het koloniale denken nog steeds voortleeft in onze maatschappij. Met haar werk onderzoekt ze de machtsverhoudingen, en zet er een nieuw beeld tegenover.

Wouter Klein Velderman heeft Liza meegenomen, een van zijn pvc sculpturen. Ze zit met ons aan tafel, om aan te geven hoeveel waarde Wouter hecht aan samenwerking: ook, of misschien wel juist als, dat levenloze objecten zijn.

Theatermaker Nazmiye Oral gebruikt kunst om het leven te lijf te gaan: het creëert voor haar de randvoorwaarden om iets echt aan te gaan. Bijvoorbeeld in het theaterstuk Niet meer zonder jou, waarin haar Turkse moeder en zij als elkaars grootste tegenpolen (traditioneel en gelovig versus vrijgevochten en atheïst) in de haren vliegen. Met erkenning van alle verschillen, maar ook met het rotsvaste vertrouwen: ik laat je niet los.