Couzijn van Leeuwen is met recht 'de meester van het karton'. Al elf jaar maakt hij de meest wonderlijke sculpturen van dit bescheiden materiaal: van dieren en planten, tot antiek-ogende kasten en complete kerststallen. 

Jan van der Ploeg maakt schilderijen, maar vooral monumentale muurschilderingen: abstracte figuren in vaak felle kleuren. We proberen te destilleren aan welke eisen zo'n imponerende, grafische Van der Ploeg moet voldoen. 

Ad de Jong maakt grote sculpturen van epoxy, vaak in felle, lichte kleuren zoals geel en oranje. Zijn werken zouden zomaar de plastic prototypes van fictieve ruimtevaart-onderdelen kunnen zijn: ze zijn gemaakt om zo min mogelijk aan iets te refereren, en een gevoel van absolute vrijheid bij de kijker op te roepen. 

Raquel van Haver maakt monumentale schilderijen, met dikke lagen olieverf, die eerder geboetseerd dan geschilderd lijken. Het liefst portretteert ze groepen die niet vaak in de schijnwerpers staan, en richt een altaar van verf voor ze in. 

Navid Nuur gebruikt voor ieder werk dat hij maakt ander materiaal, afhankelijk van welke gedachte er achter zit. Met zijn poëtische werk wil hij verborgen betekenissen aan het licht brengen. 

Het werk van Maze de Boer heeft altijd iets theatraals: of het nou zijn toneelensceneringen zijn of autonome kunstwerken, zijn beelden liggen verdomd dicht bij de werkelijkheid - maar verschillen er bij nadere beschouwing toch weer van. En wie dat net heeft ontdekt, kijkt anders om zich heen. 

Riette Wanders heeft zich de laatste jaren gestort op zwart-witte, abstracte houtkooltekeningen. Ze legt uit, verrassend helder voor zulk abstract werk, hoe die tot stand komen en wat een groot begrip als beeldtaal voor haar betekent.  

Risk Hazekamp ervaart zichzelf niet als man en niet als vrouw, en voelt zich comfortabel bij het ontbreken van gesloten definities en in beton gegoten waarheden. Risk onderzoekt door middel van fotografie sociale constructies zoals gender of ongelijkheid tussen zwarte en witte mensen. 

Robert Glas is fotograaf en filmmaker en houdt zich bezig met de verhouding van de Nederlandse staat tot immigratie. Zo fotografeerde hij de cellen waarin illegalen soms maanden op hun deportatie wachten naar hun land van herkomst en reconstrueert hij met welke gesprekstechnieken asielzoekers worden gemanipuleerd om vrijwillig het land te verlaten. In zijn nieuwste installatie neemt hij Jacobus Lentz onder de loep, de bijzonder ijverige ontwerper van Nederlands eerste identificatiesysteem - ingevoerd aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog en daarmee debet aan vele doden. 
 

Marga Weimans ontwerpt mode die je uitnodigt te reflecteren op de maatschappij: bijvoorbeeld door de typische mode uit de Gouden Eeuw via een twist een andere lading te geven, of de eeuwig vrolijke kleuren van de Afrikaanse wax prints juist eens in westerse-mode-chique zwart weer te geven. Zulke politiek kunst is hard nodig, beseft ze steeds meer.  

Maria Roosen maakt al sinds het midden van de jaren '80 kleurrijk en ambachtelijk werk: sensuele, vaak glazen sculpturen, zoals volle borsten, penissen, glanzend fruit en voluptueuze kannen. Een gesprek over het ingewikkelde maakproces, en de rol die kunst bij rouwverwerking kan hebben. 

Documentair fotograaf Willem Poelstra zit in het laatste stadium van zijn ziekte. Hij kijkt met ons terug op zijn leven in de kunst, en zijn laatste project dat onlangs is afgerond: For Hannah, Future stories from the past. Startpunt was het geheim dat zijn ouders pas na hun dood openbaarden:  Willems moeder was als Joodse in de oorlog veel familieleden verloren, terwijl zijn vader vrijwillig naar Nazi-Duitsland trok om als ingenieur Duitse treinen te ontwerpen. Toch zijn ze na de oorlog getrouwd. Willem heeft 5 jaar in Kosovo gefotografeerd, op zoek naar soortgelijke stellen die vanuit een vijandelijke positie toch geliefden zijn geworden.   

Het poëtische werk van Vibeke Mascini begint altijd met een eenvoudige vraag: hoe zwaar schat je dat een walvis is, of wat gebeurt er met de energie die vrij komt als iemand wordt gecremeerd? Er volgt een zoektocht die je al snel van een afstandje naar onze dagelijkse systemen laat kijken, en schitterende nieuwe betekenissen oplevert. 

We zijn terug met een gloednieuw seizoen! Live vanuit VondelCS in Amsterdam en via AmsterdamFM, en uiteraard via je vertrouwde podcastleverancier. Wil je ons ook zien zitten, kijk dan op mistermotley.nl of naar de registratie op Youtube. 

We trappen af met Barbara Visser: ze was artistiek directeur van het IDFA, voorzitter van de Akademie van Kunsten en bovenal een gelauwerd kunstenaar. We praten over wat identiteit is: wie bepaalt het, en hoe word je door anderen vorm gegeven. 

 

In deze laatste aflevering van Kunst is Lang van dit seizoen zijn we te gast bij Castrum Peregrini, en spreken Wendelien van Oldenborgh over haar installatie Cinema Olanda op de Biënnale van Venetië.

De Zuid-Afrikaanse schilder Ina van Zyl maakt olieverfschilderijen waarin ze alledaagse objecten - schelpen, tenen, geslachtsdelen - isoleert en ze ingetogen weergeeft, vaak in een aardse tinten zoals mosgroen, omber, diepbruin. Veel van haar werk heeft de wonderlijke eigenschap zowel schaamte, afstandelijkheid, als sensualiteit te kunnen uitstralen.

Het is griezelig donker in de houtskooltekeningen, installaties en films van Levi van Veluw. Hij creëert parallelle werelden waarin de architectonische orde door natuurkrachten wordt belaagd. Aan ons de vraag waar de orde ophoudt, en de chaos begint.

Marjan Teeuwen maakt fascinerende architectonische installaties, een extreem spel tussen creatie en verwoesting: ze stript bestaande gebouwen, verzaagt het afvalmateriaal en bouwt daarmee een geheel vernieuwd interieur. Na vijf maanden continue inspanning, worden er foto’s van genomen en gaat het gebouw alsnog tegen de vlakte. 

Het werk van Eylem Aladogan is mystiek en vaak duister. Een gesprek over je eigen weg vinden, symbolen en duistere krachten: zowel abstract en op gevoelsniveau, als heel concreet in de gedaante van Erdogan.

In het leven van Job Koelewijn moet alles voor kunst wijken: om een goed kunstenaar te blijven, plaatste hij zijn huwelijk en kinderen letterlijk op afstand. Met de toewijding van een monnik streeft hij naar het maken van subliem werk, dat het Nirvana-moment kan benaderen dat hij ervoer tijdens de revalidatie na zijn auto-ongeluk.