De mysterieuze tekeningen, schilderijen en installaties van Rinke Nijburg zijn pogingen om de mens en zijn plaats in het heelal beter te begrijpen. Ze zijn gemaakt vanuit verwondering, maar ook vanuit het volle besef dat de mens geneigd is zich als een egoïstisch beest te gedragen, en een onbaatzuchtige tegenkracht kan vinden in het christelijke geloof - al lijken steeds minder mensen dat met hem eens te zijn.  

Schrijfster Charlotte Mutsaers vertelt over haar laatste boek Harnas van Hansaplast, waarin ze het kluizenaarsbestaan van haar overleden broer in zijn nuances beschrijft. Ze legt uit waarom de term kinderporno er in voor komt, en brengt een pleidooi voor de omkering: wat nou als precies het omgekeerde waar is?

In de tekeningen, foto's en levensgrote installaties van Rob Voerman dient de architectuur om grote thema's zichtbaar en bespreekbaar te maken, zoals de omgang met overbevolking of de verhouding tussen economie en natuur. Met daarbij de grote vraag: hoeveel kan kunst bereiken? 

Tekenaar en beeldhouwer Henk Visch legt uit waarom zijn beelden per ongeluk op de werkelijkheid lijken, hoe moeilijk het is om een misverstand te construeren, en hoe belangrijk ongehoorzaamheid is.  
 

Maria Barnas is schrijver, dichter en kunstenaar, en laat taal ook in haar beeldend werk de hoofdrol spelen. Een gesprek over de scheppende kracht van woorden, en het speelveld tussen poging en mislukking - waar de meeste kunst geboren wordt. Ook leest Maria een aantal gloednieuwe gedichten uit haar nog te verschijnen bundel voor.  

De jonge architecte Arna Mackic vindt het hoog tijd dat we meer oog krijgen voor de sociale effecten van architectuur: hoe richt je de openbare ruimte zo in dat zoveel mogelijk mensen zich er in thuis voelen, en hoe kan architectuur er voor zorgen dat verschillende bevolkingsgroepen elkaar nog tegenkomen?
 

De schilderijen van Ronald Ophuis laten de mens van zijn donkerste kant zien: mannen die een baby verkrachten, soldaten die op het punt staan zelfmoord te plegen of gevangenen in een concentratiekamp die in mensonterende omstandigheden hun behoefte doen. Ronald wil dat zijn werk pijn doet, en dat er ruimte is voor het perspectief van de dader - een zeldzaamheid. Als monument van schaamte, en pleidooi voor wantrouwen.     

Christie van der Haak maakt patronen, die worden geweven in stoffen en zo hun vorm vinden als wandtapijt, vloerkleed, theedoek of als bekleding voor meubels of installatie-onderdelen. Die patronen worden volgens Christie vaak onderschat, en ze probeert uit te leggen wat het patroon zo rijk en interessant maakt.  

Bas van den Hurk maakt abstracte schilderijen, die door de objecten waarmee ze zijn samengebracht, en door het materiaal waarmee ze zijn opgebouwd, neigen naar een installatie. Een gesprek over de theorie achter zijn werk, de dans die het maakproces is en de rol die kunst in de maatschappij kan spelen. 

De foto's van Bertien van Manen zitten in collecties van musea over de hele wereld. Gewapend met niet meer dan een volautomatisch consumentencameraatje reist ze voor haar series naar Rusland, China en de VS om het dagelijks leven van de lokale bevolking vast te leggen: intiem, losjes, ongepolijst. Totdat haar man overleed, en ze hem al fotograferend in de natuur van Ierland probeerde terug te vinden. 

Couzijn van Leeuwen is met recht 'de meester van het karton'. Al elf jaar maakt hij de meest wonderlijke sculpturen van dit bescheiden materiaal: van dieren en planten, tot antiek-ogende kasten en complete kerststallen. 

Jan van der Ploeg maakt schilderijen, maar vooral monumentale muurschilderingen: abstracte figuren in vaak felle kleuren. We proberen te destilleren aan welke eisen zo'n imponerende, grafische Van der Ploeg moet voldoen. 

Ad de Jong maakt grote sculpturen van epoxy, vaak in felle, lichte kleuren zoals geel en oranje. Zijn werken zouden zomaar de plastic prototypes van fictieve ruimtevaart-onderdelen kunnen zijn: ze zijn gemaakt om zo min mogelijk aan iets te refereren, en een gevoel van absolute vrijheid bij de kijker op te roepen. 

Raquel van Haver maakt monumentale schilderijen, met dikke lagen olieverf, die eerder geboetseerd dan geschilderd lijken. Het liefst portretteert ze groepen die niet vaak in de schijnwerpers staan, en richt een altaar van verf voor ze in. 

Navid Nuur gebruikt voor ieder werk dat hij maakt ander materiaal, afhankelijk van welke gedachte er achter zit. Met zijn poëtische werk wil hij verborgen betekenissen aan het licht brengen. 

Het werk van Maze de Boer heeft altijd iets theatraals: of het nou zijn toneelensceneringen zijn of autonome kunstwerken, zijn beelden liggen verdomd dicht bij de werkelijkheid - maar verschillen er bij nadere beschouwing toch weer van. En wie dat net heeft ontdekt, kijkt anders om zich heen. 

Riette Wanders heeft zich de laatste jaren gestort op zwart-witte, abstracte houtkooltekeningen. Ze legt uit, verrassend helder voor zulk abstract werk, hoe die tot stand komen en wat een groot begrip als beeldtaal voor haar betekent.  

Risk Hazekamp ervaart zichzelf niet als man en niet als vrouw, en voelt zich comfortabel bij het ontbreken van gesloten definities en in beton gegoten waarheden. Risk onderzoekt door middel van fotografie sociale constructies zoals gender of ongelijkheid tussen zwarte en witte mensen. 

Robert Glas is fotograaf en filmmaker en houdt zich bezig met de verhouding van de Nederlandse staat tot immigratie. Zo fotografeerde hij de cellen waarin illegalen soms maanden op hun deportatie wachten naar hun land van herkomst en reconstrueert hij met welke gesprekstechnieken asielzoekers worden gemanipuleerd om vrijwillig het land te verlaten. In zijn nieuwste installatie neemt hij Jacobus Lentz onder de loep, de bijzonder ijverige ontwerper van Nederlands eerste identificatiesysteem - ingevoerd aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog en daarmee debet aan vele doden. 
 

Marga Weimans ontwerpt mode die je uitnodigt te reflecteren op de maatschappij: bijvoorbeeld door de typische mode uit de Gouden Eeuw via een twist een andere lading te geven, of de eeuwig vrolijke kleuren van de Afrikaanse wax prints juist eens in westerse-mode-chique zwart weer te geven. Zulke politiek kunst is hard nodig, beseft ze steeds meer.